Οι συμπατριώτες-μου είναι ακόμα πιο ηλίθιοι

απ’ όσο νόμιζα

Το παρόν κείμενο αποτελεί συνέχεια του: Θεώρημα: οι συμπατριώτες-μου είναι ηλίθιοι (2012)

Γράφτηκε από τον: Χάρη Φουνταλή
στις 14 Δεκεμβρίου 2014

Το να έχεις για συμπατριώτες βλαμμένους, διανοητικά ανάπηρους ανθρώπους, δεν είναι ότι καλύτερο μπορεί να σου τύχει στη ζωή.

Δυστυχώς όμως, αυτή είναι η πραγματικότητα. Το καλοκαίρι του 2012 διαπίστωσα οτι ένα ποσοστό της τάξης του 45% έδωσε την ψήφο-του σε κόμματα που άμεσα ή έμμεσα υπόσχονται την πλήρη καταστροφή της χώρας-μας. Σήμερα, δυόμισι χρόνια μετά (χειμώνας 2014–15) βλέπω με απελπισία οτι το ποσοστό των ηλίθιων — αυτών που θα βγάλουν τα μάτια-τους με τα ίδια-τους τα χέρια (αλλά και τα μάτια όλων-μας βέβαια, γιατί στην ίδια βάρκα αρμενίζουμε) — παραμένει πρακτικά αμετάβλητο. Ορίστε τα ποσοστά με τα οποία μετρώ τους ηλίθιους, μετά από διαδοχικές δημοσκοπήσεις για την πρόθεση ψήφου τις ημέρες που γράφω το παρόν:

	Εταιρεία δημοσκόπησης και ημερομηνία
Κόμμα	Κάπα Res. 14/12/2004	ALCO 11/12/2014	Pulse RC 8/12/2014	Interview 7/12/2014	Metron An. 29/11/2014
ΣΥΡΙΖΑ	25.5%	28%	27%	28,6%	24%
Χρυσή Αυγή	5.9%	5,4%	6%	3,9%	4,5%
Ποτάμι^*	6%	4,3%	6%	4,1%	5,5%
ΚΚΕ	5.8%	4,3%	5,5%	4,6%	4,8%
ΑΝΕΛ	2.7%	3,3%	3,5%	2,2%	2,7%
Σύνολο ηλίθιων	45.9%	45,3%	48%	43,4%	41,5%

Παρέλειψα τα δύο κυβερνώντα κόμματα, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, από τον παραπάνω πίνακα, όχι γιατί είναι αυτά που ψηφίζω (ποτέ δεν τους χάρισα ούτε μία ψήφο-μου), αλλά γιατί — κατά τη δική-μου κρίση — δεν μας οδηγούν σε πλήρη καταστροφή, αλλά σε μια πολύ-πολύ αργή — εξαιρετικά αργή — ανάκαμψη· τόσο αργή, που πέφτει πέρα από το διανοητικό ορίζοντα του μέσου ηλίθιου. Αντίθετα, τα κόμματα που περιλαμβάνω στον πίνακα υπόσχονται μια ταχύτατη καταστροφή, μια καταβαράθρωση χωρίς προηγούμενο στη νεότερη ιστορία της Ελλάδας· άλλα από αυτά την υπόσχονται άμεσα (Χρυσή Αυγή, ΚΚΕ), άλλα σε μερικές εβδομάδες έως μήνες (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ), και άλλα σε απροσδιόριστο χρόνο, γιατί δεν έχουν κάνει ακόμα σαφείς τις προθέσεις-τους (Ποτάμι).^*

Σπεύδω εδώ να επισημάνω οτι τον ψηφοφόρο των δύο κυβερνώντων κομμάτων δεν τον θεωρώ ηλίθιο αλλά εγκλωβισμένο, γιατί δεν του δίνεται καλύτερη επιλογή. Είναι σαν τον παίκτη που παίζει σκάκι, όπως είχα σημειώσει στο πρώτο αυτών των άρθρων, ο οποίος έχει μπροστά-του μια σειρά κινήσεων που όλες-τους χαρακτηρίζονται από κακές, έως πολύ κακές, και έως καταστροφικές από όσους αντικειμενικούς κριτές γνωρίζουν σκάκι. Π.χ. με τη μια κίνηση (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) ο παίκτης χάνει ένα ή δύο πιονάκια· διατηρεί όμως την ελπίδα να σώσει την παρτίδα στο μέλλον. Με άλλες κινήσεις (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ), χάνει ίππους και αξιωματικούς, με μηδενικές πια ελπίδες για την παρτίδα, μεταθέτοντας χρονικά το μοιραίο για λίγο. Τέλος, με άλλες κινήσεις (Χρυσή Αυγή, ΚΚΕ), χάνει πύργους και βασίλισσα, που είναι σαν να σηκώνει τα χέρια ψηλά, να παραδίδει μαζί και βασιλιά και την παρτίδα (και την πατρίδα). Ο ψηφοφόρος λοιπόν του “στάτους κβο” (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) απλούστατα δεν έχει καμία άλλη επιλογή, καμία κίνηση που να είναι μη αρνητική· διαλέγει επομένως — ίσως με βαριά καρδιά — το μη χείρον μεταξύ όλων των κακών. Αλλά ο ψηφοφόρος που διαλέγει μια από τις υπόλοιπες κινήσεις, εκείνες που οδηγούν γρήγορα στο “ρουά ματ” και στο game over, το κάνει γιατί θέλει να αποφύγει την καλύτερη από τις κακές κινήσεις. Αλλά γιατί; Διότι — λέει ο ανίδεος από σκάκι — τέτοιες κινήσεις είχε διαλέξει να παίξει και παλιότερα, και τον οδήγησαν στην τωρινή δεινή θέση! Ωιμέ! Γιατί να επιτρέπεται στον κάθε άσχετο να παίζει σκάκι; Γιατί να είναι “δικαίωμά του”, με την αμυαλωσύνη-του, να ρημάξει τις ζωές των άλλων, και να οδηγήσει τον τόπο-μας στην καταστροφή;

Δεν θα ασχοληθώ εδώ με όσους, εντελώς ανεγκέφαλους, προτίθενται να προχωρήσουν σε κινήσεις που οδηγούν σε χάσιμο πύργων ή βασίλισσας. Υπάρχει ένα ελάχιστο όριο νοημοσύνης που προϋποθέτω οτι έχει ο αναγνώστης. Εκείνοι οι διανοητικά ανάπηροι που πιστεύουν οτι θα μας σώσουν οι μπρατσωμένοι γορίλλες με τα ξυρισμένα κρανία και τους αγκυλωτούς σταυρούς στα μπράτσα, ή οι άλλοι πάλι, τα απολιθώματα μιας εποχής του περασμένου αιώνα, που πιστεύουν οτι θα μας σώσουν οι σταλινικές πρακτικές με τις “κολεχτίβες”, τις διώξεις των αντιφρονούντων, και τα άλλα “φρούτα” του σοβιετικού φασισμού, είναι άνθρωποι αξιοθρήνητοι, που σε διανοητική ικανότητα συναγωνίζονται τους χούλιγκαν των γηπέδων. Αυτοί, ότι και να διαβάσουν — αν διαβάζουν ποτέ τίποτα εκτός αυτών που συνιστά η σέχτα του κόμματός τους — θα μείνουν με τη μηδενική ορατότητά τους, γιατί δεν μπορούν να πάνε παραπέρα. Γιαυτό άλλωστε βρίσκονται εκεί που βρίσκονται, σε μία σέχτα: γιατί στις σέχτες αφήνουν άλλους να σκέφτονται γι’ αυτούς, καθώς την “κομματική γραμμή” που τους δίνεται από την κορυφή οφείλουν να την τηρούν απαρέγκλιτα.

Το κείμενο αυτό απευθύνεται σε όσους, “αγανακτισμένοι” από τις κινήσεις που μας οδήγησαν όλους ως εδώ, προτίθενται τώρα να διαλέξουν κινήσεις που, επιφανειακά μεν, είναι “διαφορετικές”· στην ουσία όμως είναι πανομοιότυπες με τις παλιές. Η ηλιθιότητα του ψηφοφόρου συνίσταται στο οτι δεν μπορεί να δει μια στάλα στο βάθος των πραγμάτων, και να καταλάβει πως όσα κάναμε τα τελευταία 40 χρόνια (της “μεταπολίτευσης”), όσες πρακτικές μας οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού, αυτές ακριβώς τις πρακτικές υπόσχεται να εφαρμόσει το κόμμα που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ, με το οποίο και απομένει να ασχοληθώ στο παρόν· γιατί με το άλλο, τους ΑΝΕΛ του μετά βίας 3%, δεν αξίζει να χάνω τον καιρό-μου — κινδυνεύουν άλλωστε να μη μπουν καν στη βουλή.

Ένα 28% των ψηφοφόρων λοιπόν, καταπώς φαίνεται, θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό το ποσοστό αποτελείται από τρία είδη ηλιθίων:

Εκείνους που έχουν απόλυτη συναίσθηση του οτι το τωρινό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι το παλιό κόμμα του ΠΑΣΟΚ με άλλη αμφίεση· ξέρουν πως “άλλαξε ο Μανωλιός, έβαλε τα ρούχα αλλιώς”.
Εκείνους που “αγανακτισμένοι” ψηφίζουν νομίζοντας οτι επιλέγουν κάτι διαφορετικό, όπως είπα προηγουμένως, πιστεύοντας οτι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μας οδηγήσει “έξω από τα μνημόνια”.
Κ’ εκείνους που δεν είναι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, είναι εναντίον-του, αλλά θα του δώσουν την ψήφο-τους “για να πάρουν ένα μάθημα” οι Συριζαίοι όταν τους ζητηθεί να κυβερνήσουν.

Η ηλιθιότητα εκείνων που έχουν πλήρη συναίσθηση του οτι ο τωρινός ΣΥΡΙΖΑ είναι το παλιό ΠΑΣΟΚ συνίσταται στο οτι πιστεύουν πως η χώρα μπορεί να πορευθεί ξανά με τις πρακτικές που μας οδήγησαν, επί μια 40ετία, στην τωρινή κρίση. Θέλουν “επιστροφή στα παλιά”, της εποχής του Ανδρέα Παπανδρέου, όταν έλεγε — ο αχρείος — μέσα στη βουλή: «Τσοβόλα δώσ’-τα όλα!» Μόνο που τώρα δεν υπάρχει τίποτα για να δώσει ο επόμενος Τσοβόλας, ο Συριζαίος υπουργός οικονομικών· γιατί ο Τσοβόλας έδινε από αυτά που δεν ήταν δικά-του, και που τα φορτωνόταν στην πλάτη-του ως δανεικά ο Έλληνας φορολογούμενος, ο μονίμως ηλίθιος χειροκροτητής του “Ανδρέα”, μη καταλαβαίνοντας οτι έβαζε σε υποθήκη το μέλλον-του και το μέλλον των παιδιών και των εγγονιών-του.

Ανάμεσα στους δεύτερους, αυτούς που νομίζουν οτι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μας βγάλει από τα μνημόνια, υπάρχουν δύο υποκατηγορίες:

αυτοί που νομίζουν οτι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μας οδηγήσει στην υιοθέτηση της δραχμής, και έτσι θα σωθούμε,
και αυτοί που πιστεύουν οτι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα τολμήσει να αλλάξει το νόμισμα, αλλά παρόλ’ αυτά θα βρει τον τρόπο να πληρώσει μισθούς και συντάξεις.

Η ηλιθιότητα της πρώτης υποκατηγορίας συνίσταται στο οτι ο ΣΥΡΙΖΑ τελικά δεν θα τολμήσει να εγκαταλείψει το ευρώ και να πάει στη δραχμή, γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν “βουτιά θανάτου” — καί για τους κυβερνώντες καί για τη χώρα, αλλά οι κυβερνώντες το τομάρι-τους σκέφτονται, όχι τη χώρα, γιαυτό δεν θα το τολμήσουν. Την κατρακύλα που θα φέρει η υιοθέτηση της δραχμής την έχω περιγράψει εδώ, και δεν προτίθεμαι να επαναλάβω τα όσα ήδη είπα. Αυτοί λοιπόν που ελπίζουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα φέρει τη δραχμή, είναι ηλίθιοι γιατί δεν βλέπουν οτι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα το τολμήσει. Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, σαν πεπειραμένος σαλτιμπάγκος, θα κάνει την πιο χυδαία κωλοτούμπα που έχει κάνει ποτέ πολιτικός, με στροφή 180 μοιρών, πράττοντας τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που προεκλογικά υποσχόταν.

Όσο για την ηλιθιότητα της δεύτερης υποκατηγορίας, αυτών που καταλαβαίνουν οτι δεν θα πάμε στη δραχμή, συνίσταται στο οτι δεν βλέπουν οτι εντός του ευρώ είμαστε απόλυτα εξαρτημένοι από τους δανειστές-μας και τα μνημόνια. Τα μνημόνια δεν θα φύγουν, οι συνθήκες πληρωμής μισθών και συντάξεων δεν θα αλλάξουν. (Αντίθετα, κάτι θα αλλάξει προς το χειρότερο: οι όποιες πενιχρές επενδύσεις συνέβαιναν μέχρι τώρα θα πάψουν, γιατί οι επενδυτές δεν τα έχουν χαμένα σαν τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να διακινδυνέψουν τα χρήματά τους. Κι αυτή η μικρή προοπτική για ασθενική ανάπτυξη που υπάρχει τώρα, θα σβήσει.) Άρα, αφού δεν θα φύγουν τα μνημόνια, γιατί ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ; Ένας είναι ο λόγος: ο “αγανακτισμένος ηλίθιος” νομίζει οτι “τιμωρεί” το τωρινό κυβερνητικό δίδυμο (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) όταν ψηφίζει το “διαφορετικό”, που όμως είναι το ίδιο με το παλιό.

Τέλος, το πόσο ηλίθιοι είναι εκείνοι που δεν είναι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ αλλά θα τον ψηφίσουν «για να πάρει ένα μάθημα», για «να φάει τα μούτρα-του προσπαθώντας να κυβερνήσει», μπορώ να το περιγράψω με μια αναλογία: «Δώσε το τιμόνι στο παιδάκι, τον έφηβο, να ρίξει το αμάξι στο γκρεμό (κ’ εμάς μαζί βέβαια), για να φάει τα μούτρα-του και να καταλάβει πως η οδήγηση δεν είναι εύκολο πράγμα.» Να ψοφήσουμε όλοι δηλαδή, για να πάρει ένα μάθημα ο έφηβος. Είναι ή δεν είναι βλαμμένος ο νους που σκέφτεται μ’ αυτόν τον τρόπο;

Υπάρχουν κι άλλοι λόγοι που οδηγούν τον Έλληνα ψηφοφόρο σε επιλογές που είναι ότι χειρότερο για τον ίδιο και για όλους-μας. Οι λόγοι αυτοί έχουν να κάνουν με την άγνοια του μέσου Έλληνα για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο υπόλοιπος κόσμος.

Συγκεκριμένα, υπάρχει η εξής άποψη μεταξύ πολλών συριζόπληκτων: «Ήδη πιάσαμε πάτο, χειρότερα από εδώ που είμαστε δεν μπορούμε να φτάσουμε!»

Δύσκολο να τους πεις αυτούς τους ανθρώπους ηλίθιους. Μάλλον πιο σωστό είναι να τους πει κανείς άσχετους, απληροφόρητους, ανίδεους για το “τί κυκλοφορεί” στον πλανήτη και για το πόσο υπάρχει ακόμα “από κάτω-μας”, έως τον πραγματικό πάτο.

Έχουν ακούσει βέβαια για την Αφρική, για το Αφγανιστάν, για το Μπαγκλαντές, έχουν δει τα ντοκιμαντέρ-τους για το πώς πεθαίνουν τα παιδιά εκεί σαν τις μύγες από τις ασθένειες κι από την πείνα, αλλά όλα αυτά τους φαίνονται πολύ μακρινά. Και με το δίκιο-τους. Όντως αυτά είναι πολύ μακρινά, και όσο κι αν προσπαθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, Μπαγκλαντές ή υποσαχάρια Αφρική δεν πρόκειται να γίνουμε. Αυτό που δεν έχουν δει και που ξεφεύγει από τον πνευματικό ορίζοντά τους, είναι οι πραγματικά τριτοκοσμικές χώρες, όπου δεν επικρατεί μεν πείνα (τουλάχιστον ως ένα βαθμό), αλλά οι συνθήκες διαβίωσης είναι μεταξύ Αφρικής και σημερινής Ελλάδας: κάτι Κολομβίες, κάτι Βολιβίες, κάτι Αργεντινές (μετά την εκεί κρίση), κάτι Βενεζουέλες, αλλά και κάτι Βουλγαρίες, Ρουμανίες, Αλβανίες, Σκόπια, Μαυροβούνια, και Σερβίες, για να έρθουμε σε μέρη πιο κοντά στα δικά-μας.

Κάποτε, πολλά χρόνια πριν, είχα κ’ εγώ μια τέτοια στρεβλή εικόνα για τον έξω κόσμο. Όλες οι χώρες στις οποίες είχα ταξιδέψει και ζήσει για κάποιο διάστημα είχαν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης από την Ελλάδα. Είχα ζήσει στις Η.Π.Α. και στην Αυστραλία, ενώ επίσης είχα ταξιδέψει σαν τουρίστας σε αρκετές Δυτικοευρωπαϊκές χώρες: Ιταλία, Αυστρία, Γερμανία, Ελβετία, Ολλανδία, Γαλλία, κλπ. Νόμιζα οτι “όλος ο κόσμος” εκτός Αφρικής και Ασίας ζει καλύτερα από την Ελλάδα. Μια εποχή όμως, ενώ ζούσα για χρόνια στις Η.Π.Α., βρέθηκα σαν τουρίστας στη μικρή Τζαμάικα.

Εκεί πήρα μια μυρουδιά του τί θα πει τριτοκοσμική χώρα που δεν είναι ούτε Αφρική ούτε Ασία. Οι Η.Π.Α. τότε είχαν κατά κεφαλήν εισόδημα πάνω από 45.000 δολλάρια, ενώ και στην Ελλάδα είχε ξεπεράσει τις 30.000 (έστω και με τα δανεικά, πριν να χτυπήσει την πόρτα-μας η κρίση). Έξαφνα βρέθηκα σ’ εκείνη τη μικρή χώρα της Καραϊβικής, όπου το κατά κεφαλήν εισόδημα ήταν μόνο λίγο πάνω από 3.000 δολλάρια. Η αντίθεση με αυτό που ως τότε ήμουν εξοικειωμένος ήταν εντυπωσιακή. Χάος και αναρχία στους δρόμους, ανοργανωσιά παντού, να σε περιτριγυρίζουν οι ζητιάνοι κ’ οι ζητιάνες και να μην ξεκολλούν από πάνω-σου, άνθρωποι-ερείπια να τρυπιούνται με τις σύριγγες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του τόπου όπου ζούσαν, αυτοκίνητα τρακαρισμένα σαραβαλάκια, σκουπίδια βουνό, δημόσιες υπηρεσίες ανύπαρκτες — ας σταματήσω εδώ γιατί δεν πρόλαβα να δω και πολλά περισσότερα στις λίγες μέρες που έμεινα στη Τζαμάικα. Παρόλ’ αυτά, δεν έβλεπες εκεί καταστάσεις Αφρικής, δηλαδή παιδιά με τουμπανιασμένες κοιλιές να πεθαίνουν απ’ την πείνα και να πολιορκούνται απ’ τις μύγες. Η Τζαμάικα τότε ήταν κάπου μεταξύ Αφρικής και Ελλάδας. Δεν ξέρω αν βελτιώθηκαν καθόλου από τότε. (Μάλλον όχι, κρίνοντας από το σημερινό-τους εισόδημα.) Ξέρω όμως οτι είδα με τα μάτια-μου το πού μπορούμε θαυμάσια να βρεθούμε αν καταστρέψουμε κι αυτά τα λίγα που σήμερα έχουμε. Κατάλαβα οτι έχει πολύ περισσότερο “πάτο” το βαρέλι, και σήμερα βλέπω οτι αυτοί που νομίζουν πως “πιάσαμε πάτο” στην Ελλάδα είναι βαθιά νυχτωμένοι και αδαείς. Δεν ξέρουν τί τους περιμένει. Νομίζουν οτι άνθρωποι σαν εμένα δρουν “υποστηρίζοντας κάποια συμφέροντα” (αυτό πια κι αν είναι ηλιθιότητα!) κατατρομοκρατώντας-τους για το τί μέλλει γενέσθαι. Δυστυχώς, η άγνοια είναι πάντα ο χειρότερος σύμβουλος.

Πράγματι, με κατά κεφαλήν εισόδημα γύρω στις 23.500 δολλάρια σήμερα, απέχουμε πολύ από τον “πάτο”, που είναι εκεί γύρω στις 3.000. Καλομάθαμε να μας κανακεύουν και να μας έχουνε στα πούπουλα, και μόλις μας φέρανε εκεί όπου πραγματικά έπρεπε να βρισκόμαστε (σύμφωνα με τα όσα παράγουμε) νομίσαμε οτι “πιάσαμε πάτο”, κι οτι “χειρότερα δεν γίνεται”. Είστε ηλίθιοι αγαπητοί-μου. Ηλίθιοι, και ανίδεοι — πανάσχετοι. Δυστυχώς, θα μάθετε το πόσο ηλίθιοι είστε στην πράξη, καταστρέφοντας αυτά τα οποία σήμερα έχετε και που είναι πολλά, αλλά δεν τα αντιλαμβάνεστε και γιαυτό δεν τα εκτιμάτε.

Θέλω να εκφράσω και μία απορία, που μου δημιουργήθηκε μετά από την πολλοστή φορά που ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ διατύπωσε με περίσσιο θράσος την ηλιθιότητά του. Είπε λοιπόν, ο πρώην αφισοκολλητής, σε μια ομιλία-του στο Ηράκλειο της Κρήτης στις 12 Δεκεμβρίου 2014:

«Εμείς θα παίζουμε το ζουρνά κι αυτοί [δηλ. οι αγορές] θα χορεύουν. Ή μάλλον, καλύτερα, μιας και βρίσκομαι στην Κρήτη, θα παίζουμε τη ρύλ... τη λύρα και θα χορεύουν πεντοζάλη [οι αγορές]!»

Έχει όμως και μια ευφράδεια το σκασμένο, ε;... Πήγε να κολακέψει τους Κρητικούς και του βγήκε «τυρίλα» απ’ το στόμα!

Ενδιαφέρον έχει και η αμηχανία του γκριζομάλη μουσάτου κυρίου (0:19 – 0:23) στο άκουσμα της βροντερής αρχηγικής μπούρδας.
Προσπαθεί να χαμογελάσει με το “χωρατό”, ζορίζεται... αλλά του βγαίνει μόνο μια γκριμάτσα. Φαίνεται θα είναι νοήμων ο άνθρωπος.

Μάλιστα. Έτσι ακριβώς. Θέλω να σας ρωτήσω τώρα, δεν αισθάνεστε λίγο ντροπή όσοι, την ημέρα των εκλογών, δώσετε την ψήφο-σας σε ένα κόμμα αρχηγός του οποίου είναι κάποιος που η νοημοσύνη-του δεν φτάνει ούτε εκείνη ενός εφήβου; Γιατί πόσο βλάκας με περικεφαλαία επιτέλους πρέπει να είναι κανείς για να επιβραβεύσει αυτόν που εκστόμισε μια τέτοια ασύλληπτη μπούρδα σε δημόσιο βήμα; Πώς είναι δυνατό να εμπιστεύεστε τις τύχες της χώρας — και κατά συνέπεια τη δική-σας τύχη — σε ένα τέτοιο ούφο με IQ μπιφτεκιού, ένα άτομο που βάζει υποψηφιότητα για τον ορισμό του μπουμπούνα, ο οποίος δεν έχει συναίσθηση της ανοησίας-του; Αυτόν θέλετε για πρωθυπουργό; Για να πηγαίνει να λέει στους ξένους ομολόγους-του — με τα τσάτρα-πάτρα αγγλικά-του της πρώτης δημοτικού — τέτοια μπουρδολογήματα, και να μας κάνει ρεζίλι διεθνώς; Και καλά το ρεζίλι. Αντιλαμβάνομαι οτι πολλούς από ’σάς ελάχιστα σας αγγίζει το διεθνές ρεζίλεμα, καθώς έχετε γαλουχηθεί σε μια κοινωνία ΠΑΣΟΚ-οθρεμμένων πιθηκανθρώπων, όπου το «εγώ δουλεύω για την πάρτη-μου, και στ’ απαυτά-μου ο υπόλοιπος κόσμος» το έχετε αναγάγει σε φιλοσοφία ζωής. Αλλά εδώ το θέμα είναι οτι ένα γελοίο υποκείμενο δεν το παίρνουν στα σοβαρά όσοι ξένοι θα μπορούσαν να δώσουν μια ανάσα στην οικονομία-μας με τα χρήματά τους. Αφού το ξέρετε πολύ καλά οτι η χώρα-μας δεν είναι παραγωγική, δεν μπορεί να δημιουργήσει πλούτο από μόνη-της. Χρειαζόμαστε τα λεφτά άλλων για να τα κουτσοκαταφέρουμε, να τα φέρουμε βόλτα και να τα βγάλουμε κάπως πέρα. Πώς λοιπόν αυτοί οι άλλοι θα εμπιστευτούν τα χρήματά τους — πώς να πιστέψουν οτι θα τα πάρουν ποτέ πίσω δηλαδή — από μια χώρα της οποίας ο πρωθυπουργός μιλά για ζουρνάδες που θα βαράει, και εκείνοι (οι πληρωτές) θα χορεύουν; Μα τα έχετε χάσει τελείως; Ντιπ-για-ντιπ μυαλό δεν σας έχει μείνει; Τί άλλη πιο τρανή απόδειξη θέλετε για να πεισθείτε οτι είστε ηλίθιοι;

Θα πει (ο ηλίθιος ψηφοφόρος): «Και γιατί το λέει σε όλους τους τόνους και με όλα τα μέσα οτι είμαι ηλίθιος; Τί κερδίζει απ’ αυτό;»

Τίποτα δεν κερδίζω. Εσείς δεν πρόκειται ν’ αλλάξετε γνώμη όσο και να χτυπιέμαι, ότι και να γράψω, γιατί ο ηλίθιος ποτέ δεν έχει το γνώθι σαυτόν. Απλώς θα το έχω βάρος στη συνείδησή μου αν, μετά από την κατρακύλα που θα πάρει η χώρα-μας χάρη στις επιλογές-σας, σκεφτώ οτι δεν αντέδρασα, δεν έκανα το παραμικρό για να εκφράσω τις σκέψεις-μου, να πω τουλάχιστον το προφανές: οτι με ένα “ποντίκι που βρυχάται” για πρωθυπουργό πάμε ολοταχώς για φούντο. (Ή μάλλον, τί ποντίκι, συγγνώμη συμπαθή-μου τρωκτικά· εδώ έχουμε μια πορδή που βρυχάται.) Βέβαια, όταν έρθει η καταστροφή, μικρή παρηγοριά — έως καθόλου — θα δίνει η σκέψη: «Εγώ καλά σας τα ’λεγα.» Αλλά από το ολότελα... από το να δεχτώ σιωπηλά τη μοίρα-μου — ή μάλλον τη μοίρα της χώρας-μου, γιατί εμένα προσωπικά μόνο από σπόντα με αγγίζουν όλα αυτά — κάτι είναι κι αυτή η δημόσια κατάθεση γνώμης.

Θα κλείσω με μια πρόβλεψη, που τη γράφω αστειευόμενος, και ειλικρινά εύχομαι να μην επαληθευτεί: ο πρωθυπουργός-αλάνι και οι συν αυτώ θα χρειαστούν δύο ελικόπτερα για να αποδράσουν από την οροφή κάποιου κυβερνητικού κτιρίου, όταν θα τους κυνηγάει ο (αιωνίως) αγανακτισμένος λαός, αυτός που πήγε στο σούπερ μάρκετ να αγοράσει ρύζι και διαπίστωσε οτι δεν υπήρχε ούτε σπυρί για δείγμα· που πήγε να αγοράσει χαρτί τουαλέττας και του είπαν να βολευτεί προσωρινά με καμιά τυπωμένη φυλλάδα από τα φερέφωνα του ΣΥΡΙΖΑ· που πήγε να πληρώσει για ένα κουτί γάλα με τα 500 εκατομμύρια δραχμές που είχε στην τσέπη-του φρεσκοτυπωμένες από το νομισματοκοπείο, αλλά μέχρι να φτάσει στο ταμείο διαπίστωσε οτι η τιμή ανέβηκε κι άλλο, φτάνοντας το δισεκατομμύριο. Θα τους κυνηγά λοιπόν ο ίδιος αυτός λαός που τους ψήφισε. Σημείωση: το δεύτερο ελικόπτερο θα το χρειαστούν σαν backup· γιατί το πρώτο δυστυχώς θα πάθει εμπλοκή την κρίσιμη εκείνη ώρα, καθώς θα το έχει δώσει δανεικό στον αλανιάρη πρωθυπουργό η επίσης χρεοκοπημένη Ρωσία του Πούτιν (ο οποίος, βλέπετε, δεν είχε ζουρνά για να βαράει στις αγορές και, μοιραία, χρεοκόπησε).